Het zijn de kleine dingen...
Deze week was niet mijn week. Vol verbazing kijk ik naar alles wat er om ons heen gebeurt. De hele situatie rondom Corona begint zijn tol te eisen en 'Corona-moe' lijkt een begrip te worden. Begrijp me niet verkeerd. Ik weet waarom we dit allemaal doen. Alleen samen kunnen wij Corona verslaan. Maar hoelang gaat dit nog duren? En wat zijn de vooruitzichten?
Ook op mijn werk zie ik de 'Corona vermoeidheid' deze week duidelijk terug. Op mijn scherm verschijnen verdrietige kinderen en bezorgde ouders. Het raakt mij. Ik doe mijn best om een luisteren oor te zijn, te denken in oplossingen en positiviteit uit te stralen. Ik voel mij zo betrokken bij al deze gezinnen, maar tegelijkertijd zo ver weg aan de andere kant van het scherm.
De kinderen missen het contact met leeftijdsgenootjes, de persoonlijke aandacht van de leerkracht en het ritme en de structuur van een normale dag. De afgelopen weken hebben ze thuis ontzettend hun best gedaan, maar het lijkt nu even op. Ze verlangen terug naar de tijd waarin thuis nog voor ontspanning was en mama gewoon alleen mama. Ook ik mis het contact met 'mijn' kinderen. Het opnemen van filmpjes, het voorbereiden van instructies, het maken van planningen en alles wat er even tussendoor komt, ik heb er nog best een klus aan. En het geeft zo weinig voldoening.
Voordat ik naar mijn lokaal ga, loop ik nog even langs de noodopvang. De kinderen daar zijn hard aan het werk en op een aantal schermen zie ik mezelf terug. Ik glimlach en blijf even staan kijken. De kinderen merken op dat ik er sta en stormen op mij af. Hoewel ik eigenlijk afstand moet houden, vliegt een van de kinderen mij om mijn nek 'Ik heb je gemist juf'. Trots vertellen ze mij wat ze al hebben gedaan. Wat fijn om ze weer even te zien!
Ik loop verder naar mijn lokaal en open mijn laptop. De eerste 'Goeiemorgen juf' berichtjes van kinderen verschijnen op mijn scherm. Een ouder stuurt mij een filmpje van haar dansende dochter met de vraag 'Hoe doe jij het toch in de klas? Hier wil ze alleen maar dansen'. Ik bekijk het vrolijke filmpje een aantal keer, het doet mij goed.
Dan is het tijd voor live instructie via Google Meet. Een voor een verschijnen alle kinderen op mijn scherm. Ze zijn vrolijk, maken grapjes en delen enthousiast hun verhalen. We kletsen even over van alles en nog wat en beginnen met de instructie. Een van de kinderen onderbreekt mijn verhaal 'Juf ik mis je zo'. Na de instructie beantwoord ik de vragen en kletsen we nog even verder. Het is fijn en voelt bijna als vanouds. Ik sluit de Google Meet vergadering af en besef dat het de kleine dingen zijn die het doen in deze tijd.
Lieve ouders, focus op de kleine dingen in deze tijd en haal daar de positiviteit uit. Help jullie kinderen om hetzelfde te doen. Het zijn de kleine dingen die deze dagen net een stukje mooier maken.